Laat dit alsjeblieft niet gebeuren vanavond
Valt het je wel eens op: Het verschil tussen als er Eredivisie-voetbal of WK-voetbal op de tv wordt getoond en de reactie van de vrouwen? Juistem, vrouwen juichen dan nog heftiger dan mannen!
Eerlijk, het is een heerlijke tijd. Er is de hele maand wel iets om over te praten. Oké er zijn wel een paar dagen zonder wedstrijden, als rust voor de voetballers. En dan merk je ook gelijk hoe je dan moet zoeken naar een gesprekonderwerp als je een bekende tegenkomt. Maar voor de rest van de maand kom je makkelijk weg met: “Sjo, dat was me wel een wedstrijd gister, hè?“. “Ja hoho, potverredikkie… inderdaad“.
Waarvoor die enthousiasme?
Lijkt mij een goeie vraag. Waarom worden we nou eigenlijk enthousiast? Voetbalhaters hebben gelijk als ze zeggen dat het gaat om een balletje die in het ene of het andere netje wordt geschopt. In de kern klopt het. Echter wordt er van alles gekoppeld en verwant gemaakt aan het spelletje. Bedrijven zien hun kans schoon om hun merk te koppelen aan iets leuks. Humoristen krijgen genoeg voer: Het ene land verliest van het andere. Per land kennen we een hoop stereotypen en symbolen die ze kunnen gebruiken. Daarnaast is voetbal ook interessant voor vrouwen, omdat…wel…
Wat ik met (te) veel woorden probeer te zeggen is dat we er allemaal een bedoeling van maken. Zelfs al ben je aan het zeiken over het WK, je helpt mee aan de hype van het WK.
En het zou toch een beetje raar zijn als we een hele maand ergens mee bezig gehouden worden en het dan niet goed afsluiten; Dus hebben we hoop. Waarom ook niet? De Spanjaarden, de Australiërs, de Chilenen, de Mexicanen en de Costa Ricanen moesten er al aan geloven. Dus de Argentijnen vanavond ook! ‘Ons Oranje’ gaat het doen. Ik zeg ‘ons’, omdat ik mij streng verbonden voel met het team en de rest van het land, sinds we alles winnen. Zodra het Oranje verliest, dan verliest ‘het Oranje’. Dan heb ìk er dus niks meer mee te maken.
Zolang je maar hoop hebt…
Als ik mijzelf afvraag: Wat kan ík doen zodat Oranje gaat winnen? Dan kan ik alleen maar antwoorden: Hopen. Want hoe hard ik ook schreeuw, het heeft geen enkel effect op het Oranje dat op de andere kant van de aarde speelt. Het blijft een gok. Een gok met grote gevolgen!
Maar eigenlijk hoef ik niet eens te beginnen over verliezen, want het kijken van de vorige 5 Oranje-wedstrijden werkten als cocaïne op het brein: Ik ben zelfverzekerd, nationalistisch (alleen toegestaan tijdens het WK), dronken en nogal opgefokt. De gedachte dat we gaan verliezen gaat er gewoonweg niet in, ik ben een winner; Charlie Sheen stroomt door mijn aderen. En als we wel verliezen dan weet ik eerlijk gezegd niet waar ik nog voor in kan staan.
Ohja, zie mijn shattie hieronder. Ze kijkt met me mee vanavond:
Dat dus
Laten we alsjeblieft een beetje in het achterhoofd houden dat er leven na het WK is. Een WK winnen zou leuk zijn, maar wees eerlijk: Wat doe jij om dat te bewerkstelligen? Je hebt bier gedronken, nootjes gevreten en tegen een metalen frame geschreeuwd. Kan je echt trots zijn?
Er wordt wel eens gezegd dat een echte man van voetbal houdt en bier drinkt. Als man zie ik ‘mannelijkheid’ liever als iets nobels; Een echte man kan een verlies verwerken op een luchtige manier, zonder trots. Of zijn de mannen tegenwoordig zo zwak dat ze heftig emotioneel worden van een balletje dat in een netje rolt? Stelletje wijven…
Geef een reactie