Uit onderzoek op Stanford blijkt dat 6% van de westerse bevolking lijdt aan koopziekte. Dat betekent dat er in Nederland alleen een miljoen mensen kampt met deze verslaving. En dan hebben we het over de extreme gevallen, zoals Frits in ” De reclamefolders van Frits ” dat eerder op reclameblog.com verscheen. Het probleem blijkt overigens net zo vaak voor te komen bij vrouwen als bij mannen. Het beeld van hordes shoppende vrouwen op jacht naar kleding, schoenen en make-up kennen we immers allemaal. Maar mannen kunnen er ook wat van en mikken dan vooral op elektronica, nieuwe gadgets en dure aankopen die te maken hebben met hobbies.
De meeste koopverslaafden zijn relatief jong en hebben een inkomen van beneden de 50.000 euro.
Kenmerken van koopverslaving uitten zich onder andere in een kort gevoel van euforie / adrenaline rush voor en tijdens de aankoop, maar schuldgevoelens achteraf. Aankopen zijn vaak niet functioneel en koopverslaafden kunnen serieus financieel in de problemen raken door hun koopgedrag. Sommigen sluiten extra kredieten af om hun aankopen te kunnen financieren en zakken zo financieel en emotioneel steeds verder weg.
Onderzoeken mogen dan wel een percentage van 6% weergeven, maar als het hier alleen om de extreme gevallen gaat, om hoeveel gevallen gaat het dan in werkelijkheid? Hoeveel mensen komen maandelijks maar net uit met hun inkomsten en uitgaven, omdat ze toch nog die ene jas willen kopen of die nieuwe ipad moeten hebben? Het is ook niet zo raar dat wij ons gedragen als schuimbekkende consument. De afgelopen decennia is consumeren alleen maar aangemoedigd. Het afsluiten van een extra hypotheek of lening werd als normaal gezien en als ” goed voor de economie. ” En nu zijn we op een punt gekomen dat er van overheidswege berschermmechanismen ingebouwd moeten worden in reclame-uitingen zoals: ” LET OP: Geld lenen kost geld. ”
Je kunt het betuttelend noemen, maar veel mensen moeten er blijkbaar aan herinnerd worden. Het kan natuurlijk helemaal geen kwaad om van te voren na te denken of een aankoop of een actie die geld kost ook daadwerkelijk nodig is. Als je koopt om het kopen en je nieuwe aanwinsten na een dag weer in een lade verdwijnen is dat natuurlijk doodzonde.
Als je bedenkt dat koopverslaving tot vergelijkbare psychische en financiële problemen kan leiden als gokverslaving en drugsverslaving, is het eigenlijk vreemd dat deze vorm van verslaving sociaal zo geaccepteerd lijkt.
Zoals men prostituees verslaafd maakt aan heroine, zijn wij verslaafd gemaakt aan consumeren. Verschil is dat de prostituee weet dat het slecht voor haar is wat ze doet, terwijl wij ons gedrag goed praten door te zeggen: ” het is goed voor de economie.”
Geef een reactie